Wybrane problemy rozwoju wiejskich sieci elektroenergetycznych

Udział liczby stacji transformatorowo-rozdzielczych SN/nn na terenach wiejskich był w 2005 roku [1] na poziomie 67,8% ogólnej liczby stacji SN/nn, przy znacznie niższym udziale zainstalowanych mocy znamionowych transformatorów – 39,0% i trzykrotnie mniejszej średniej mocy transformatora – 102 kVA w sieci wiejskiej w porównaniu z 331 kVA w sieci miejskiej. W tabeli 6 zestawiono średnie długości linii SN i nn przypadające na jedną stację SN/nn. Z porównania podanych wartości wynika, że występuje ustabilizowanie się średnich długości linii w latach 2002 – 2005, a jedynie w stosunku do roku 1995 [2] nastąpiły pewne zmiany – zmalała średnia długość linii nn przypadająca na jedną stację na terenach wiejskich i wzrosła średnia długość linii nn przypadająca na jedną stację na terenach miejskich.

Tabela 6. Powiązania linii SN i nn z stacjami transformatorowymi SN/nn

Ustabilizowane są również średnie wartości liczby odbiorców przypadających na jedną stację SN/nn i ilości energii elektrycznej sprzedawanej z jednej stacji SN/nn – ilustrują to dane zestawione w tabeli 7. Należy jednak podkreślić, że sieć wiejska jest bardziej rozbudowana – na jednego odbiorcę wiejskiego przypada ponad 5 razy dłuższy odcinek linii SN i ponad 3 razy dłuższy linii nn niż na odbiorcę miejskiego. Podobnie liczba stacji na 1000 odbiorców jest czterokrotnie wyższa w sieci wiejskiej niż w sieci miejskiej.

Tabela 7. Liczba odbiorców i sprzedaż energii elektrycznej w odniesieniu do jednej stacji SN/nn

Rozwój dystrybucyjnej sieci elektroenergetycznej

Przedsiębiorstwa energetyczne realizują inwestycje w następujących zakresach:

• budowa nowych i modernizacja dotychczas eksploatowanych elementów sieci – jako ogólna strategia zwiększenia majątku sieciowego niezbędnego dla poprawnej pracy sieci,
• przyłączenia nowych odbiorców do sieci,
• budowa sieci dla przyłączania źródeł generacji rozproszonej.

Zapewnienie poprawnej pracy sieci wymaga jej rozwoju, czyli budowy nowych elementów, które spowodują zmniejszenie strat sieciowych, awaryjności układów, poprawę warunków napięciowych, a w konsekwencji zmniejszenie kosztów eksploatacyjnych stałych i zmiennych przedsiębiorstwa energetycznego. Podobne oszczędności może uzyskać przedsiębiorstwo poprzez modernizację elementów sieci, która jest często niezbędna z uwagi na okres ich eksploatacji znacznie dłuższy od okresu amortyzacji i występujące znacznie wyższe koszty zapewnienia poprawnej pracy tych elementów.

Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci na zasadzie równoprawnego traktowania, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia i odbioru. W praktyce niewiele jest wniosków o przyłączenie, które nie spełniają warunków technicznych, a szczególnie ekonomicznych. Stąd przedsiębiorstwa realizują przyłączenia większości podmiotom, w tym również źródłom generacji rozproszonej przeznaczając na ten cel znaczącą część środków inwestycyjnych.