Niskoemisyjna transformacja odpowiedzią Polski na energetyczno-klimatyczne cele Unii Europejskiej do 2030 r.

fot. rpeschetz/CC/Flickr

W polskim interesie. Jak wykorzystać politykę energetyczno-klimatyczną jako wsparcie rozwoju Polski do roku 2030?, to najnowsza publikacja, która powstała w ramach projektu Niskoemisyjna Polska 2050, finansowanego ze środków otrzymanych od Europejskiej Fundacji Klimatycznej. Jej autorzy, Maciej Bukowski (Warszawski Instytut Studiów Ekonomicznych) i Zbigniew Karaczun (Instytut na rzecz Ekorozwoju), starają się przeanalizować w jaki sposób cele zaproponowane przez Komisję Europejską na rok 2030 powinny być wdrażane w Polsce, aby stanowiło to pozytywny impuls rozwojowy dla gospodarki, a narzędzia wdrożeniowe były dopasowane do specyfiki gospodarczej kraju.

Najnowsza publikacja podejmuje wnikliwą analizę obecnej sytuacji politycznej, gospodarczej i społecznej kraju. Przedstawia także strategię zmian –  prowadzących do dostosowania się do nowych wymogów politycznych i całkowitego przekształcenia polskiej gospodarki –  nazwaną przez autorów opracowania niskoemisyjną transformacją.

Kierunki energetyczno-klimatycznej polityki Unii Europejskiej

Komisja Europejska, publikując na początku 2014 roku Komunikat Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów: Ramy polityczne na okres 2020-2030 dotyczące energii i klimatu potwierdziła, że polityka klimatyczna stanowi jeden z filarów rozwoju społeczno-gospodarczego Unii Europejskiej. W Komunikacie zostały zdefiniowane cele w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych (40% w stosunku do 1990 roku) i udziału odnawialnych źródeł energii (27%) w miksie energetycznym.

Nałożenie na członków wspólnoty obowiązku deklaracji zamierzeń, zmusza Polskę do ustosunkowania się do wymogów Unii Europejskiej. W tej sytuacji Polska powinna ustalić własne niskoemisyjne cele, nie tylko z uwagi na unijne regulacje, ale przede wszystkim ze względu na specyficzną sytuację na arenie międzynarodowej, bezpieczeństwo energetyczne kraju, jak i interes ekonomiczny. Wdrożenie w Polsce celów energetyczno-klimatycznych, zaproponowanych przez Komisję Europejską do roku 2030, może bowiem stanowić pozytywny impuls dla gospodarki i wzmocnić długoterminowy potencjał rozwojowy naszego kraju.

Potencjał redukcyjny Polski do roku 2030

Przyjmując konserwatywne założenia, autorzy publikacji zakładają, że całkowity potencjał redukcyjny Polski do 2030 roku sięgnie ok. 25% emisji z 1990 roku. W przypadku sektora energetycznego maksymalny potencjał ograniczenia emisji CO₂  do roku 2030 można szacować na około 40-45% wobec 1990 roku. Niezwykle istotny wydaje się fakt, że – wobec konieczności realizacji szerokiego programu  modernizacji mocy wytwórczych – koszty takiej transformacji będą porównywalne z nakładami potrzebnymi na dalszy rozwój mocy węglowych. Maksymalny potencjał rozwojowy odnawialnych źródeł energii sięgnąć może 25%, a kluczowe segmenty tego rynku – energetyka wiatrowa i słoneczna energetyka prosumencka – już około roku 2025 zaczną być opłacalne (bez dodatkowego wsparcia, tzw. grid parity). W zakresie sektorów non-ETS nasz kraj może odnotować nawet 10%-20% wzrostu emisji.

Publikacja dostępna na stronie projektu Niskoemisyjna Polska 2050: np2050.pl