 |
|
|
|
ARTYKUŁY Elektrotechnika Wymagania techniczne dla instalacji elektrycznych w budynkach |
|
Przepisy techniczno-budowlane dotyczące budynków, w tym instalacji elektrycznych, zawarte są w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.). W dniu 12 marca 2009 r. zostało podpisane przez Ministra Infrastruktury rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie opublikowane w Dz. U. z 2009 r. Nr 56, poz. 461. W artykule przedstawiono wymagania dla instalacji elektrycznych (stan prawny przed dniem 8 lipca 2009 r.) oraz zmiany wymagań dla instalacji elektrycznych, które weszły w życie z dniem 8 lipca 2009 r.
Przepisy techniczno-budowlane dotyczące budynków, w tym instalacji elektrycznych, zawarte są w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.). W roku 2004 rozporządzenie to zostało zmienione, przede wszystkim poprzez dołączenie do przepisu wykazu Polskich Norm związanych z wymaganiami technicznymi dla budynków, w tym stanowiącą największą grupę norm elektrycznych związanych z instalacjami elektrycznymi, oświetleniem elektrycznym, w tym awaryjnym, oraz ochroną odgromową budynków. Wiadomym jest, że normy zmieniają się, szczególnie wraz z procesem związanym z przenoszeniem norm europejskich (EN) do zbioru Polskich Norm, zatem w 2008 r. przystąpiono do kolejnych zmian przedmiotowego rozporządzenia. W dniu 12 marca 2009 r. zostało podpisane przez Ministra Infrastruktury rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, opublikowane w Dz. U. z 2009 r. Nr 56, poz. 461.
Wymagania dla instalacji elektrycznych zawarte są przede wszystkim w § 180-190, natomiast w § 191-192 uregulowano wymagania dla instalacji telekomunikacyjnych, sygnalizacji dzwonkowej, sygnalizacji alarmowo-przyzywowej. W § 180 zawarto ogólne wymagania dla instalacji elektrycznej, które powinny zapewniać:
W § 181 uregulowano wymagania dla oświetlenia awaryjnego (bezpieczeństwa i ewakuacyjnego), przede wszystkim, gdzie ma być stosowane awaryjne oświetlenie ewakuacyjne (jakie pomieszczenia i jakie drogi ewakuacyjne), jak długo powinno działać oraz jakie wymagania Polskich Norm powinny spełniać. Polskie Normy związane z tym przepisem (wymienione w załączniku do rozporządzenia [2]) to:
W §183 zawarto wymóg, że przeciwpożarowy wyłącznik prądu, odcinający dopływ prądu do wszystkich obwodów, z wyjątkiem obwodów zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie jest niezbędne podczas pożaru, należystosować w strefach pożarowych o kubaturze przekraczającej 1000 m3 lub zawierających strefy zagrożone wybuchem. Nie może on powodować samoczynnego załączenia drugiego źródła energii elektrycznej, w tym zespołu prądotwórczego, z wyjątkiem źródła zasilającego oświetlenie awaryjne, jeżeli
występuje ono w budynku. Przeciwpożarowy wyłącznik prądu powinien być umieszczony w pobliżu głównego wejścia do obiektu lub złącza i odpowiednio oznakowany.
W §187 ust. 3 i 4 uregulowano – stosowane w systemach zasilania i sterowania urządzeniami służącymi ochronie przeciwpożarowej – wymagania dla przewodów i kabli wraz z zamocowaniami. W warunkach pożaru powinny one zapewniać ciągłość dostawy energii elektrycznej przez wymagany czas działania urządzenia przeciwpożarowego, jednak nie mniejszy niż 90 minut. Dopuszcza się jednak ograniczenie czasu zapewnienia ciągłości dostawy energii elektrycznej do urządzeń służących ochronie przeciwpożarowej do 30 minut dla przewodów i kabli znajdujących się w obrębie przestrzeni chronionych stałym urządzeniem gaśniczym tryskaczowym oraz dla przewodów i kabli zasilających i sterujących urządzeniami klap dymowych.
Najpoważniejsze zmiany wymagań dla instalacji elektrycznych dotyczą § 181 i 187, z uwagi na zmiany w podejściu do wymagań odnoszących się w szczególności do oświetlenia awaryjnego oraz wymagań dla przewodów i kabli wraz z zamocowaniami, które mają zapewnić dostawę energii elektrycznej do urządzeń służących ochronie przeciwpożarowej.
W związku z zatwierdzeniem Polskiej Normy PN EN 1838 Zastosowanie oświetlenia – Oświetlenie awaryjne, wprowadzającej zunifikowane w Europie nazewnictwo, konieczne stało się dokonanie zmian w § 181 rozporządzenia. I tak, zamiast określeń oświetlenie awaryjne (bezpieczeństwa i ewakuacyjne) należy stosować określenie oświetlenie awaryjne (zapasowe lub ewakuacyjne), co zostało wprowadzone między innymi w ust. 1. Zmiana w ust. 2 polega na przeredagowaniu ustępu w celu rozwinięcia i uściślenia warunków stosowania oświetlenia zapasowego (dawniej bezpieczeństwa). Zakres obowiązywania przepisu zawartego w ust. 3 pkt. 1, lit. e, a dotyczący pomieszczeń o powierzchni netto ponad 2000 m2, w których należy stosować oświetlenie ewakuacyjne uzupełniono o pomieszczenia w budynkach produkcyjnych i magazynowych, co podnosi bezpieczeństwo ich ewakuacji do właściwego poziomu. W ust. 4 wprowadzono zmianę terminologiczną wynikającą z modyfikacji ust. 1 tego paragrafu (awaryjne oświetlenie ewakuacyjne). Skrócenie w ust. 5 wymaganego czasu działania awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego do 1 godziny dostosowuje ten parametr do standardów europejskich. W ust. 7 wprowadzono właściwą terminologię stosowaną w branży elektrycznej – zamiast oświetlenie bezpieczeństwa i ewakuacyjne – oświetlenie awaryjne.
Normy powołane w § 181 to:
Wymagania te były regulowane w szeregu paragrafach (np. § 113 ust. 8, § 122 ust. 3 itd.
W §187 wprowadzono zmiany przede wszystkim w wymaganiach dla przewodów i kabli wraz z zamocowaniami, które muszą zapewnić działanie niektórych urządzeń podczas pożaru. Wymagania odniesiono do „zespołów kablowych” rozumianych jako przewody i kable elektryczne oraz światłowodowe wraz z ich zamocowaniami, które powinny zapewniać ciągłość dostawy energii elektrycznej lub przekazu sygnału przez czas wymagany do uruchomienia i działania urządzenia.
Ocena zespołów kablowych w zakresie ciągłości dostawy energii elektrycznej lub przekazu sygnału, z uwzględnieniem rodzaju podłoża i przewidywanego sposobu mocowania do niego, powinna być wykonana zgodnie z warunkami określonymi w Polskiej Normie dotyczącej badania odporności ogniowej. Gdy zespoły kablowe umieszczone są w pomieszczeniach chronionych stałymi wodnymi urządzeniami gaśniczymi to powinny być one odporne na oddziaływanie wody oraz powinny być tak zaprojektowane i wykonane, aby w wymaganym czasie nie nastąpiła przerwa w dostawie energii elektrycznej lub przekazie sygnału spowodowana oddziaływaniami elementów budynku lub wyposażenia. Utrzymane zostało wymaganie, aby czas zapewnienia ciągłości dostawy energii elektrycznej lub sygnału do urządzeń był ograniczony do 30 minut, o ile zespoły kablowe znajdują się w obrębie przestrzeni chronionych stałymi samoczynnymi urządzeniami gaśniczymi wodnymi.
Przewody i kable elektryczne w obwodach urządzeń alarmu pożaru, oświetlenia awaryjnego i łączności powinny mieć klasę PH odpowiednią do czasu wymaganego do działania tych urządzeń, zgodnie z wymaganiami Polskiej Normy dotyczącej metody badań palności cienkich przewodów i kabli bez ochrony specjalnej stosowanych w obwodach zabezpieczających.
Normy powołane w § 187 to:
Dotychczasowe wymagania rozporządzenia zawarte w § 192 w zakresie instalacji telekomunikacyjnej były, jak wykazała praktyka branżowa, niewystarczające z punktu widzenia jej zabezpieczenia przed nielegalnym dostępem i przestępczego korzystania przez osoby nieuprawnione z usług telekomunikacyjnych na koszt abonenta. Proponowane przepisy określają szczegółowe wymagania mające na celu należyte zabezpieczenie instalacji przed powyższymi zagrożeniami. Szczegóły przytoczono w załączniku 1. Proponowane zmiany z zakresu elektryki dotyczą także określenia wymagań dotyczących sytuowania zbiorników gazu płynnego zasilających instalacje gazowe w budynku, w tym wymogu, aby odległość zbiornika z gazem płynnym od rzutu poziomego skrajnego przewodu elektroenergetycznej linii napowietrznej, a także od szyny zelektryfikowanej linii kolejowej
oraz tramwajowej powinna wynosić co najmniej:
Przepisy:
[1] Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (tekst jednolity – Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 i Nr 170, poz. 1217, z 2007 r. Nr 88, poz. 587, Nr 99, poz. 665, Nr 127, poz. 880, Nr 191, poz. 1373 i Nr 247, poz. 1844, z 2008 r. Nr 145, poz. 914, Nr 199, poz. 1227, Nr 206, poz. 1287, Nr 210, poz. 1321 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 18, poz. 97, Nr 31, poz. 206)
[2] Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z 2003 r. Nr 33, poz. 270, z 2004 r. Nr 109, poz. 1156, z 2008 r. Nr 201, poz. 1238 i Nr 228, poz. 1514, z 2009 r. Nr 56, poz. 461)
Załączniki
§ 192
1. Instalację telekomunikacyjną budynku, o której mowa w § 561), stanowią elementy infrastruktury telekomunikacyjnej, w szczególności kable i przewody wraz z osprzętem instalacyjnym i urządzeniami telekomunikacyjnymi, począwszy od punktu połączenia z publiczną siecią telekomunikacyjną (przełącznica kablowa) lub od urządzenia systemu radiowego, do gniazda abonenckiego.
2. Połączenie sieci telekomunikacyjnej z instalacją telekomunikacyjną budynku powinno być usytuowane na pierwszej podziemnej lub pierwszej nadziemnej kondygnacji budynku, a w przypadku systemu radiowego – na jego najwyższej kondygnacji, w odrębnym pomieszczeniu lub szafce.
3. Główne ciągi instalacji telekomunikacyjnej powinny być prowadzone w wydzielonych kanałach lub szybach instalacyjnych poza mieszkaniami i lokalami użytkowymi oraz innymi pomieszczeniami, których sposób użytkowania może powodować przerwy lub zakłócenia przekazywanego sygnału.
4. Prowadzenie instalacji telekomunikacyjnej i rozmieszczenie urządzeń telekomunikacyjnych w budynku powinno zapewniać bezkolizyjność z innymi instalacjami w zakresie ich wzajemnego usytuowania i bezpieczeństwo osób korzystających z części wspólnych budynku.
5. Miejsce lub pomieszczenie przeznaczone na osprzęt i urządzenia instalacyjne powinno być łatwo dostępne dla obsługi technicznej i oznakowane w sposób jednoznacznie określający operatora sieci telekomunikacyjnej.
6. W instalacji telekomunikacyjnej należy zastosować urządzenia ochrony przeciwprzepięciowej, a elementy instalacji wyprowadzone ponad dach połączyć z instalacją piorunochronną, o której mowa w § 184 ust. 3 lub bezpośrednio uziemić w przypadku braku instalacji piorunochronnej.
1) § 56. Budynek mieszkalny wielorodzinny, budynek zamieszkania zbiorowego i budynek użyteczności publicznej powinien być wyposażony w instalację telekomunikacyjną, a w miarę potrzeby również w inne instalacje, takie jak: telewizji przemysłowej, sygnalizacji dzwonkowej lub domofonowej, w sposób umożliwiający zapewnienie ochrony instalacji przed dostępem osób nieuprawnionych.
| REKLAMA |
|
|
| REKLAMA |
|
|
