Ponieważ w budynku często wydziela się strefy pożarowe w celu ograniczenia możliwości rozwoju pożaru, rzadko zdarza się, że cały przewód zasilający urządzenia ppoż. znajduje się pod działaniem temperatury pożarowej. W strefie nieobjętej pożarem kabel (przewód) znajduje się pod działaniem temperatury otoczenia lub w skrajnym przypadku temperatury dopuszczalnej długotrwale spowodowanej przepływem prądu o wartości dopuszczalnej długotrwale.
Zadaniem projektanta jest wytypowanie pomieszczeń, które mogą zostać objęte pożarem (tzw. strefy gorącej) i obliczyć względną wartość długości kabla (przewodu), który z największym prawdopodobieństwem znajdzie się strefie gorącej.
Dla wymaganego czasu funkcjonowania kabla (przewodu) można dla określonego obwodu obliczyć spodziewany wzrost jego rezystancji. Tak określana rezystancja kabla (przewodu) jest sumą arytmetyczną rezystancji odcinka zakwalifikowanego do strefy, która może znaleźć się w strefie gorącej oraz rezystancji odcinka przewodu zakwalifikowanego do strefy nieobjętej pożarem (tzw. strefa zimna).
Rezystancja ta będzie zawsze większa od rezystancji odniesionej do normalnych warunków pracy rozpatrywanego odcinka kabla (przewodu).
W tabeli 2 zostały przedstawione przykładowe współczynniki wzrostu rezystancji żył kabla ułożonego częściowo w strefie gorącej i częściowo w strefie zimnej w warunkach pożaru.
Oprócz wymaganej odporności ogniowej kabla (przewodu) konieczne jest zapewnienie odpowiedniej odporności ogniowej elementów mocujących kable lub przewody.
Zgodnie z niemiecką normą DIN 41021-12: Zachowanie się materiałów i elementów budowlanych pod działaniem ognia. Podtrzymanie funkcji urządzeń w czasie pożaru [3]. Wymagania i badania., klasy podtrzymania funkcji zostały określone w tabeli 3.
Norma ta określa sposób badania i wymagania dla systemów podtrzymywania funkcji w przypadku pożaru, a więc dla kabli, zamocowań, wraz z przynależnymi kanałami, powłokami i okładzinami oraz elementami łączeniowymi. Podczas badania określa się czas funkcjonowania systemu podczas pożaru testowego, kiedy w instalacji nie występuje zwarcie i nie występuje żadna przerwa w przepływie prądu w badanych instalacjach. Zgodnie z cytowaną normą uważa się, że funkcja kabla1) została podtrzymana, jeżeli w liniach kablowych w czasie próby ogniowej nie nastąpiło zwarcie oraz przerwa przepływu prądu
w sprawdzanych elektrycznych liniach kablowych.
Zawarte w tej normie standardowe konfiguracje systemów mocowań kabli określają następujące rozwiązania:
• trasy kablowe z systemem mocowań konstrukcji nośnej co 1200 mm prowadzone w drabinkach o szerokości 400 mm, maksymalny ciężar zastępczy 20 kg/m,
• trasy kablowe z systemem mocowań konstrukcji nośnej co 1200 mm prowadzone w korytkach kablowych o szerokości 300 mm i maksymalny ciężar zastępczy 10 kg/m,
• pojedyncze kable mocowane na suficie za pomocą szyn i obejm kablowych z rynienkami zamocowanymi co 600 mm (rys. 5 i 6).
• pojedyncze kable mocowane na suficie za pomocą pojedynczych obejm zamocowanych co 300 mm (rys. 7).
1) jako linię kablową – w rozumieniu DIN 4102-12 [3] – uważa się kable energetyczne, izolowane przewody energetyczne, kable i przewody instalacyjne urządzeń telekomunikacyjnych i przetwarzania informacji i rozdzielnice łącznie z przynależnymi kanałami, powłokami i okładzinami oraz elementami łączącymi, sprzętem nośnym i obejmami. Dlatego też, pozornie poprawnie dobrane przewody przeznaczone do zasilania urządzeń przeciwpożarowych należy sprawdzić ponownie z uwzględnieniem opisanych w artykule zjawisk.
Kable i osprzęt poddany badaniom powinien prawidłowo funkcjonować w przedziałach czasu 30, 60 i 90 min. Co odpowiada kryterium zachowania funkcji zespołu kablowego (kabel/ przewód + osprzęt) E30; E60 i E90 [3] lub PH15; PH30; PH60; PH90 – wg PN-EN 50200 [4].
Przykład trasy kablowej złożonej z drabin kablowych przedstawia rysunek 8.
ARTYKUŁY 
wstecz
