Problematyka społeczeństwa informacyjnego

Technologie informacyjne i komunikacyjne (I&CT) są istotnym katalizatorem i stymulatorem wzrostu gospodarczego i społecznego. Ich rozwój przyczynia się do przybliżenia nas do społeczeństwa informacyjnego, w którym dysponować będziemy nowoczesną siecią telekomunikacyjną obejmującą swoim zasięgiem wszystkich obywateli oraz rozbudowanymi i dostępnymi dla wszystkich za pomocą usług sieciowych zasobami informacyjnymi oraz rozwiązaniami wspomagającymi transparentnie dla użytkownika jego potrzeby komunikacyjne i obliczeniowe. W społeczeństwie informacyjnym środki i metody przetwarzania informacji i komunikowania, są podstawą tworzenia dochodu narodowego i dostarczają źródła utrzymania większości społeczeństwa.

Aktualne kierunki rozwoju społeczeństwa informacyjnego dotyczą zintensyfikowania rozwoju sieci teleinformatycznej Internet jako środka komunikacji obywatelskiej i informacji publicznej, upowszechniania dostępu do informacji, udoskonalania procesów informacyjnych, komunikacyjnych oraz edukacyjnych celem uzyskania jak najszerszego stosowania I&CT. W miarę jak stosowanie I&CT stanie się coraz powszechniejsze, rośnie również wpływ tych technologii na społeczeństwo, polepszając jakość usług publicznych i czyniąc je mniej kosztownymi i bardziej dostępnymi;

polepszając jakość życia. Usługi i reści oparte na I&CT stanowią podstawowy element społeczeństwa opartego na wiedzy. Niewątpliwie to Internet (wraz z jego architekturą komunikacyjną i stosem protokołów TCP/IP) stał się najpoważniejszym środowiskiem rozwojowym wszelkiego rodzaju usług sieciowych. Jest on z jednej strony źródłem, katalizatorem oraz stymulatorem nowych usług oraz paradygmatów rozwoju systemów informatycznych mających świadczyć te usługi. Z drugiej strony, jest środowiskiem wdrażania ich archetypowych rozwiązań, w którym one przeżywają – i dalej się rozwijają, bądź nie przeżywają – i są „gwiazdami” jednego tylko sezonu.

W efektywnej budowie społeczeństwa informacyjnego niezbędne jest wykorzystanie innowacyjnych paradygmatów architekturalnych tworzenia systemów informatycznych, stawiających nacisk na definiowanie usług, które spełnią wymagania użytkownika. Do nich należy architektura zorientowana na usługi – SOA (Service Oriented Architecture).
Ten paradygmat architekturalny kreuje nową jakość usług sieciowych i pozwala w sposób elastyczny tworzyć wieloplatformowe rozwiązania informatyczne, w tym o charakterze rozproszonym i funkcjonujące w sieciach komputerowych, mogące funkcjonować w sposób zintegrowany, niezależnie od platform i implementacji ich komponentów. Pojęcie SOA obejmuje zestaw metod organizacyjnych i technicznych mający na celu lepsze powiązanie biznesowej strony organizacji z jej zasobami informatycznymi. SOA należy rozumieć szeroko, bowiem dotyczy ona wielu poziomów abstrakcji projektowanego systemu, począwszy od poziomu biznesowego, a skończywszy na poziomie rozwiązań technicznych sieci komputerowych. Usługą jest tu każdy element oprogramowania, mogący działać niezależnie od innych oraz posiadający wyspecyfikowany interfejs, za pomocą, którego udostępnia realizowane funkcje. Algorytm działania usługi jest zdefiniowany przez interfejs skrywający szczegóły implementacyjne, które są nieistotne z punktu widzenia procesów klienckich korzystających z usług. Interfejsy usług są definiowane w sposób abstrakcyjny i niezależny od platformy implementacyjnej. Usługi są udostępniane za pomocą niezależnego protokołu komunikacyjnego.