Zysk kierunkowy
Zysk kierunkowy określa zdolność do kierunkowego promieniowania energii elektromagnetycznej przez jedną antenę w porównaniu do anteny przyjętej za wzorzec. Parametr ten jest liczbą wskazującą ile razy należy zwiększyć moc wypromieniowaną przy przejściu od anteny kierunkowej do wzorcowej, aby otrzymać to samo natężenie pola (wzór 1.7) Zysk kierunkowy wyznacza się z reguły w odniesieniu do źródła izotropowego (anteny bezkierunkowej).
Zysk energetyczny
Zysk energetyczny określa się podobnie jak zysk kierunkowy, z tym że uwzględnia się straty anteny, przy założeniu bezstratności anteny wzorcowej. Zysk energetyczny G z zyskiem kierunkowym D powiązany jest przez sprawność anteny η - wzór (1.8).
Moc średnia izotropowa EIRP
Moc średnia izotropowa EIRP (ang. Effective Isotropic Radiated Power) jest to moc, którą należałoby dostarczyć do hipotetycznej anteny izotropowej, aby uzyskać taka samą gęstość mocy, jak gęstość mocy rozważanej anteny w kierunku maksymalnego promieniowania - wzór (1.9).
Długość i powierzchnia skuteczna anten
Długość skuteczną anteny określa się jako długość równoważnego dipola Hertza o rozkładzie prądu równym prądowi na zaciskach wejściowych anteny rzeczywistej, jeżeli obie anteny w kierunkach maksymalnego promieniowania i na tej samej odległości wytwarzają jednakowe natężenie poła elektrycznego. Parametr ten obowiązuje jedynie anteny prostoliniowe. Powierzchnia skuteczna odnosi się do anten aperturowych.
Impedancji wejściowej
Impedancja wejściowa to obciążenie jakie przedstawia antena dla bezpośrednio zasilającego ją generatora. Impedancja ta jest sumą rezystancji i reaktancji wejściowych.
Rezystancja wejściowa
Rezystancja wejściowa anteny składa się z dwóch części: rezystancji promieniowania i rezystancji strat. Rezystancja promieniowania charakteryzuje moc promieniowania, natomiast rezystancja strat charakteryzuje straty np. w postaci ciepła. Reaktancja wejściowa charakteryzuje moc bierną związaną z anteną. Reaktancja może być wielkością dodatnią lub ujemną, zależnie od jej znaku antena ma charakter pojemnościowy lub indukcyjny.
Sprawność anteny
Sprawność anteny oblicza się na podstawie rezystancji promieniowania i rezystancji strat.
gdzie: R - rezystancja promieniowania, r - rezystancja strat.
Rezystancja strat reprezentuje moc traconą w postaci ciepła w materiale, z którego wykonana jest antena, moc tracona w izolatorach, moc tracona na indukowanie prądów w częściach metalowych (np. w odciągach), moc tracona w ziemi.
Polaryzacja anteny
Polaryzacja anteny jest to parametr, który dotyczy polaryzacji fali wypromieniowanej przez antenę nadawczą oraz zdolność anteny odbiorczej do odbioru fal elektromagnetycznych o danym rodzaju polaryzacji [9].
Częstotliwościowe pasmo pracy
Własności szerokopasmowe charakteryzuje częstotliwościowe pasmo pracy lub inaczej szerokość pasma roboczego. Wymaga się, aby współczynnik fali stojącej oraz zysk energetyczny mierzone w zakresie pasma roboczego nie przekraczały dopuszczalnych wielkości. Definicja określa szerokość pasma roboczego jako różnicę pomiędzy dwiema częstotliwościami (f1- f2), których wartość natężenia pola elektromagnetycznego obniży się do poziomu 0,7 (tzn. -3 dB) swej wartości maksymalnej.
Temperatura szumowa anteny
Temperatura szumowa anteny jest parametrem odnoszącym się do anten odbiorczych. Szumy wywołane ruchami cieplnymi elektronów w materiale, z którego wykonana jest antena, noszą nazwę szumów własnych i charakteryzują się tzw. własną temperaturą szumową. Inaczej mówiąc jest to temperatura, do której należałoby nagrzać rezystancję promieniowania anteny, aby moc jej szumów cieplnych była równa mocy szumów anteny.
Współczynnik przydatności układu antenowego [1]
Spośród wyżej wymienionych parametrów najczęściej wykonywane są pomiary:
- impedancji wejściowej i współczynnika dopasowania anteny do linii zasilającej (najczęściej WFS – współczynnik fali stojącej)
- charakterystyki promieniowania i jej zysku energetycznego.
Tekst opracowany przez Pawła Karczewskiego na podstawie:
1. K. Aniserowicz, Materiały pomocnicze do wykładu z przedmiotu Anteny i transmisja fal, Białystok.
3. C.A. Balanis, Antenna Theory: Analysis and Design, J. Wiley & Sons, New York 1997.
6. D.J. Bem, Anteny i rozchodzenie się fal radiowych, WNT, Warszawa 1973.
7. Z. Bieńkowski, Poradnik ultrakrótkofalowca, WKŁ, Warszawa 1988.
9. J. Modelski, E. Jaszczyszyn, H. Chaciński, P. Majchrzak, Pomiary parametrów anten, Oficyna Wydawnicza PW, Warszawa 2004.
wstecz
