Badanie metod taryfikacji stosowanych w centralach telefonicznych na przykładzie centrali Alcatel S12

W ćwiczeniu na przykładzie centrali systemu S12 badane są metody taryfikacji stosowane w centralach telefonicznych. Poznaje się sposób zaliczania w oparciu o liczniki abonenckie w stosunku do zwykłych abonentów, użytkowników aparatów wrzutowych oraz metody taryfikacji usług specjalnych.

Poniżej prezentuje tylkotrochę teorii, spis wykonanych zdań wraz z użytymi komendami i krótkimi komentarzami. Pełne listingi są zawarte w załączonym pliku.

1. Zaliczanie

W Systemie 12 za zaliczanie odpowiedzialny jest LTCE abonenta wywołującego. Identyfikuje on zestawienie połączenia na podstawie odebranej wiadomości od drugiego LTCE. Wiadomość ta jest przesyłana przez aktualnie istniejącą drogę rozmówną. Należy zauważyć, że ta sama droga jest wykorzystywana również do komunikacji między procesorami oraz do nadawania sygnału dzwonienia. Po zrealizowaniu połączenia LTCE abonenta wywołującego na podstawie parametrów zaliczania w pewnym obszarze pamięci tworzy programowy licznik. W ciągu trwania rozmowy jest on zwiększany zgodnie z rodzajem zastosowanej taryfy. W przypadku gdy jest to konieczne wytwarzane są także impulsy zaliczające osiągające aparat telefoniczny abonenta. Impulsy te o częstotliwości 12/16 kHz są nakładane na sygnał głosowy i później filtrowane w aparacie abonenckim. Oprócz sterowania zaliczaniem LTCE nadzoruje także moment odłożenia mikrotelefonu. W tym celu każdy z nich przepatruje swego abonenta z okresem 20 ms. W zależności od tego, który z LTCE abonenta wywołującego czy wywoływanego wykryje odłożenie mikrotelefonu rozróżniamy rozłączenie w przód lub wstecz.

1.1 Rozłączenie w przód

W momencie wykrycia odłożenia mikrotelefonu przez abonenta wywołującego cała opłata (zaliczanie) za wywołanie jest zapamiętana w jego LTCE. Następnie FMM sygnalizacji liniowej wysyła wiadomość rozłączenia zwalniając używane zasoby zaliczania.

1.2 Rozłącznie wstecz

Jeżeli abonent wywoływany odłoży mikrotelefon pierwszy, różnica od poprzedniego przypadku polega na odliczeniu czasu (temporyzacji) dla abonenta wywołującego i na przetwarzaniu zaliczania. Wielkość temporyzacji zależy od wymagań poszczególnych administracji. Jeżeli abonent wywoływany podniesie mikrotelefon przed upływem czasu temporyzacji, rozmowa jest kontynuowana przez tą sama drogę rozmówną. Jeżeli czas temporyzacji minie i abonent wywoływany nie podniesie mikrotelefonu, wywołanie jest rozłączone i abonent wywołujący przechodzi w stan parkowania. Czas zaliczania uzależniony jest od wymagań administratora. Może trwać do momentu zwolnienia drogi, tzn. do czasu zakończenia temporyzacji, jeżeli abonent wywołujący nie odłoży mikrotelefonu wcześniej.

2. Administracja zaliczaniem

Automatyczne zaliczanie polega na podaniu określonej liczby impulsów taryfikacyjnych, zgodnie z szeregiem charakterystycznych czynników. Oznacza to przypisanie do każdego wywołania, zależnie od jego rodzaju wielkości TARIFF (taryfa).

Przypisanie danemu wywołaniu określonej taryfy przebiega w następujących krokach:

• określenie źródła i miejsca przeznaczenia wywołania określająca przypadek taryfy,
  
• na podstawie przypadku taryfy oraz kategorii abonenta (do innej kategorii należą abonenci zwykli a do innej np. korzystający z aparatów wrzutowych) ustalenie klasy taryfy,
  
• na podstawie klasy taryfy oraz skali zaliczania (określającą rozkład zmian taryfy zgodnie z dniem i czasem) określenie typu taryfy (w systemie dostępne są trzy typy taryfy: Normalna, Podwyższona i Zmniejszona),
  
• na podstawie klasy oraz typu taryfy określenie taryfy.

Taryfa ma wszystkie wymagane dane do zastosowania w zaliczaniu:

• metodę zaliczania – określającą czy wywołanie ma być zależne bądź niezależne od czasu połączenia (np. zegarynka),
  
• liczbę impulsów,
  
• odstęp między impulsami.

System 12 stosuje dwie tablice do przechowywania danych zaliczania. Pierwsza z nich jest tablicą wykonawczą. Programy sterowania wywołań na podstawie klasy taryfy i skali zaliczania uzyskują na jej podstawie określoną taryfę. Druga tablica umożliwia operatorowi wykonywanie wszystkich modyfikacji, bez wpływu na działanie systemu. Zawartość tej tablicy za pomocą odpowiedniej komendy może być w dowolnej chwili przepisana do tablicy wykonawczej.

PRZEBIEG:

1.
Utwórz kalendarz świąt dla bieżącego roku.

polecenia:

<DISPLAY-CHARGING-CALENDAR:YEAR=2006;

Polecenie zakończone wydrukiem “NOT SUCCESSFUL“ dlatego , że w kalendarzu nie wpisane było żadne święto.
Dodajemy pierwsze święto:

<CREATE-CHARGING-HOLICAL:HOCAL=2006&05&16;

Kolejny raz sprawdzamy stan kalendarza i tym razem obserwujemy oczekiwany wynik

<DISPLAY-CHARGING-CALENDAR:YEAR=2006;

Dodajemy jeszcze 2 święta do kalendarza:

<CREATE-CHARGING-HOLICAL:HOCAL=2006&07&24;
<CREATE-CHARGING-HOLICAL:HOCAL=2006&05&25;

Po dodaniu do kalendarza 3 dat świątecznych sprawdzamy poprawność wykonanych operacji:

<DISPLAY-CHARGING-CALENDAR:YEAR=2006;