W kadencji 1937-1938 został prezesem Alfons Hoffmann - twórca pierwszego w Polsce systemu wysokich napięć (60 kV) w rejonie pomorskim, budowniczy wielu elektrowni wodnych, dyrektor Śląskich Zakładów Elektrycznych, prezes Związku Elektrowni Polskich i prezes Związku Zachodniego. Za tę działalność okupanci hitlerowscy nałożyli nagrodę za jego głowę. Udało mu się przetrwać okres okupacji w fabryce Kazimierza Szpotańskiego (pod zmienionym nazwiskiem Hamerski) i tworzyć wraz z kolegami z SEP wiele nowatorskich opracowań, m.in. dotyczących stopni wodnych na rzekach polskich.
Kadencja ta szczególnie odznaczała się pracami w zakresie normalizacji, słownictwa, znaku jakości, miernictwa - w których brali udział m.in.: Kazimierz Drewnowski (zakochany w Tatrach, jest żleb jego imienia; elektryk został pochowany razem z żoną Heleną w Zakopanem) – profesor i rektor PW, przewodniczący Centralnej Komisji Słownictwa Elektrotechnicznego SEP, Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego, kierownik polskiego ośrodka naukowego w Belgii (w latach 1945-1948), członek Stowarzyszenia Elektryków Szwajcarskich, Stowarzyszenia Elektryków Francuskich i wielu innych), Bolesław Jabłoński - profesor PW - uczony i praktyk, konstruktor szczególnie w dziedzinie miernictwa elektrycznego – liczników energii elektrycznej oraz wiele innych wybitnych postaci.
Zjazd, który pozostawił u uczestników niezatarte wrażenie (26-30.VIII. 1938 r.), zorganizowany przez ustępującego A. Hoffmanna i nowo wybieranego prezesa SEP Kazimierza Szpotańskiego, to X Walne Zgromadzenie SEP, które odbyło się w Gdyni i na Bałtyku, na statku m/s „Piłsudski”. Uczestnicy m.in. spędzili trzy dni w Sztokholmie - goszczeni przez elektryków szwedzkich. Zwiedzono Zakłady ASEA w Västeras (przez 231 inżynierów) i laboratorium w Ludwiu (67 inżynierów) – dzięki panu Normanowi, przedstawicielowi ASEA na Polskę, przyjacielowi Polaków, czego dowodem było przyznanie mu członkostwa zwyczajnego SEP w styczniu 1938 r.
Postanowiono opracować nowy statut, dążący do elitarności stowarzyszenia, wprowadzający m.in. odpowiedzialność członków rekomendujących za morale i poziom techniczny nowego członka, konieczność posiadania dyplomu i wiele innych obwarowań.
XI Walne Zgromadzenie SEP odbyło się w Katowicach i Cieszynie w dniach 18-21.06.1939 r., a połączone było z wystawą elektromechaniczną oraz licznymi wycieczkami do kopalń, hut i elektrowni. Oddzielny program został przygotowany dla pań towarzyszących uczestnikom zgromadzenia.
Stowarzyszenie składało się wówczas z 13 oddziałów i liczyło około 1200 członków zwyczajnych, 11 żyjących członków honorowych i 79 zbiorowych. O dokonanie otwarcia wystawy XI WZ SEP poproszono prezydenta Ignacego Mościckiego, przybyłego na uroczyste otwarcie zgromadzenia.
Organizacji zgromadzenia przewodzili prezes SEP Kazimierz Szpotański i prezes Oddziału Zagłębia Węglowego Jan Obrąpalski, będący jednocześnie przewodniczącym Komitetu wystawy.
Na otwarciu zgromadzenia Gustaw Morcinek m.in. powiedział: „Dobrze się stało, że tegoroczny zjazd Stowarzyszenia Elektryków Polskich odbywa się na Śląsku. Zobaczycie tutaj odrębną ziemię, która ongiś nazywała się staropolską i spotkacie tutaj odrębnych ludzi, którzy tworzą młodą Polskę, taką mocną, twardą i pełną prężności młodą Polskę. Ziemia ta i ludzie serdecznie Was witają najpiękniejszym swym pozdrowieniem: szczęść Boże!”.
Po otwarciu obrad Kazimierz Szpotański wygłosił referat „Rola przemysłu w obronności państwa”, w którym podkreślona była doniosła rola armii, mogącej bezpośrednio walczyć z wrogiem i rola przemysłu, który tę armię uzbroi, wyżywi i ubierze, umożliwiając walkę zbrojną. Odczytano deklarację o połączeniu Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Stowarzyszenia Teletechników Polskich i Polskiego Związku Inżynierów Elektryków w jedną ogólnopolską organizację reprezentującą ogół inżynierów elektryków polskich.
Połączenie było ukoronowaniem kilkuletnich starań wielu wybitnych działaczy stowarzyszeniowych.
Obradowano w 11 grupach referatowych. Zarówno obradom, wystawie, jak i wycieczkom towarzyszyło ogromne zainteresowanie. Prezesem już jednego stowarzyszenia - SEP - został wybrany Antoni Krzyczkowski (powołany do wojska w sierpniu 1939 r.). Uchwalono nowy statut SEP.
Ten okres 20-lecia istnienia stowarzyszenia to droga wielu sukcesów. Uczestniczyli w niej specjaliści, naukowcy i przemysłowcy. Podkreślić należy zwłaszcza znaczący udział przemysłowców w życiu stowarzyszenia, dzięki czemu działania społeczne wspierały rozwój polskiego przemysłu i były zharmonizowane z jego potrzebami.
Do wybuchu II wojny światowej było jedenastu prezesów stowarzyszenia, w tym niżej wymienieni kilkakrotnie pełnili tę funkcję: Mieczysław Pożaryski – nieprzerwanie przez pierwszych dziesięć lat, Kazimierz Straszewski w latach 1928-1929 i 1930-1931 oraz po wojnie w latach 1946-48, Alfons Kuhn w latach 1933-1934 i 1935-1936, Kazimierz Szpotański w latach 1938-1939 i 1939-1946, tj. przez osiem lat.
Każdy z jedenastu przedwojennych prezesów to dzisiaj osoba - legenda wśród elektryków i licznej rzeszy społeczeństwa. Każdy z nich twierdził, że udawało się wiele zrobić, bo zespół, z którym pracował, był współdziałający i sobie przyjazny.
Do tego zespołu należały gwiazdy świata elektryki i było ich tak wiele, że nie sposób nawet wszystkich największych z nich wymienić: Paweł Nowacki – współtwórca radaru, Kazimierz Kopecki, Stanisław Szpor itd.
Wyrazem szerokich, międzynarodowych kontaktów stowarzyszenia było wyniesienie do godności Członka Honorowego do końca 1939 r. wybitnych elektryków zagranicznych: Gustave Ferrie (w 1922 r.) generała - członka Akademii Francuskiej, Guglielmo Marconiego (w 1931 r.) - wynalazcy w dziedzinie radiotechniki i Vladimira Lista (w 1933 r.).
Godność Członka Honorowego łącznie uzyskało 17 osób.
Wśród członków honorowych - Polaków warto wspomnieć Jana Rzewnickiego, członka honorowego od 1930 r. Poza elektrotechniką pisał on także o sprawach ogólnych. Jego „Poradnik językowy” oraz „Język polski’ zalecić można i dzisiaj do przestudiowania niektórym kolegom.
Wybuch wojny w 1939 r. spowodował ogromne straty przede wszystkim w środowisku elektryków, wśród kadry o najwyższym poziomie intelektualnym. Wielu zginęło broniąc kraju, wielu dostało się do obozów jenieckich w Niemczech, wielu uwięziono i wywieziono na Wschód, skąd nigdy nie wrócili.
Spalił się pałac Kronenberga, w którym siedzibę miał SEP - spłonęły dokumenty i wielotysięczna biblioteka oraz laboratoria.
Okupant zdelegalizował wszystkie stowarzyszenia, poza Związkiem Przemysłowców Metalowych, pod którego skrzydłami schronił się SEP i od końca 1939 r. kontynuował w konspiracji swą działalność, korzystając z lokalu przy ul. Zielnej 49.
Pod nieobecność Antoniego Krzyczkowskiego, który dostał się na Zachód, inicjatorem działalności SEP został przewodniczący grupy elektrotechnicznej związku i pierwszy wiceprezes SEP, Kazimierz Szpotański. Odbywano regularne spotkania przy ul. Zielnej i w Fabryce Aparatów Elektrycznych Kazimierza Szpotańskiego. Ogółem odbyło się 165 spotkań w grupach liczących do 60 osób. Ustalano cele działania, których zasięg i zakres zmieniały się w czasie, zależnie od sytuacji.
Były nimi:
• wzajemne informowanie się o losach kolegów i udzielanie wsparcia,
• zapobieganie deportacji do Niemiec często przez fikcyjne zatrudnienie, często pod zmienionymi nazwiskami,
• organizowanie szkoleń oraz praktyk dla licznej rzeszy młodzieży (w sumie dla około 3000 osób),
• kontynuowanie prac normalizacyjnych, przepisowych i z zakresu słownictwa elektrycznego,
• tworzenie planów gospodarczych i elektryfikacyjnych kraju.
wstecz
