Dystki nowej generacji mogą pomieścić 10 terabitów na cal ²

fot. adresowanie bitu podczas zapisu TAR. Schemat gównej ścieżki oraz ścieżek zapisu podczas eksperymentu.

Większość współczesnych dysków używa zapisu prostopadłego, co oznacza, że ich gęstość magazynowania danych jest ograniczona do kilkuset Gb/cal². Naukowcy od dłuższego czasu próbowali znaleźć sposób na zwiększenie tego limitu i wreszcie zaproponowano metodę, która ten limit powiększa do 10Tb (terabitów - 1,25 TB) na cal kwadratowy.

Badania opierały się o kombinację dwóch metod zapisu danych na dysku twardym. Każda procedura zapisuje ciasno upakowane dane bez wywierania wpływy na otaczające ścieżkę zapisu bity oraz unikając zjawisk charakterystycznych dla tak sformatowanych informacji ( głowica zapisująca dane stwarza zjawisko supermagnetyzmu który wpływa na otaczające bity i może być przyczyną zmian stanów z 0 na 1 i odwrotnie).

Jedna z procedur używa BPR ( bit-patterned recording), który polega na zapisie na "magnetycznych wyspach". Izoluje miejsca zapisu i zapobiega efektom supermagnetyzmu. Druga metoda to TAR (thermally-assisted magnetic recording), polega ona na chwilowym podgrzaniu miejsca przed zapisem a następnie jego schłodzeniu. Pozwala to nośnikowi na szybkie namagnesowanie przy jednoczesnym udziale w zapobieganiu supermagnetyzmowi.

Obie metody posiadają ograniczenia, BPR potrzebuje głowicy dokładnie pasującej do rozmiaru wysepek magnetycznych. TAR z kolei jest ograniczony przez małe ilości paczek danych które tolerujące podgrzewanie i chłodzenie oraz trudności w kontrolowaniu ogrzewanych powierzchni.

Nowy system opracował Barry C. Stipe wraz z kolegami z Hitachi research groups in California and Japan. Prędkość zapisu otrzymana przez naukowców to 250Mbit/s przy zachowaniu bardzo niskiej stopy błędu. Otrzymana gęstość wynosiła 1Tb/cal² lecz badacze uważają, że możliwe jest osiągnięcie 10Tb/cal² .

więcej informacji

physorg.com