Określenie zapotrzebowania na moc budynku do projektowanej instalacji

Określając zapotrzebowanie na moc elektryczną budynku przy projektowaniu instalacji elektrycznych nie powinno się różnicować wymagań dotyczących wymiarowania i zasad wykonywania instalacji w budynkach zgazyfikowanych i niezgazyfikowanych. Zapewnia się przez to mieszkańcom aktualnym i tym przyszłym możliwość wyboru i korzystania z urządzeń bytowych, gazowych lub elektrycznych, które obecnie są nieco droższe w eksploatacji, ale nieco bardziej estetyczne i bezpieczne. Różnicuje się natomiast wymagania dotyczące instalacji elektrycznych w budynkach z centralnym zaopatrzeniem w ciepłą wodę oraz w tych, w których są instalowane elektryczne podgrzewacze wody [2].

Z przedstawionych w rozdziale 3.1. zestawień wynika, że łączna moc odbiorników elektrycznych, zainstalowanych w przeciętnym mieszkaniu lub jedynie posiadanych przez użytkowników, bez urządzeń ogrzewania elektrycznego i podgrzewaczy wody, może być rzędu 40 i więcej kilowatów [2].

Odbiorniki elektryczne zgromadzone w poszczególnych mieszkaniach nigdy nie są jednocześnie załączane do sieci, tak, że rzeczywiste zapotrzebowanie na moc, określone pojęciem mocy zapotrzebowanej, jest znacznie mniejsze od sumy mocy znamionowych odbiorników [2].

Na obecną chwilę nie ma w Polsce obowiązujących przepisów pozwalających w jednoznaczny sposób określić wartość mocy zapotrzebowanej na jedno mieszkanie o zróżnicowanej wielkości oraz różnym wyposażeniu w instalacje inne niż elektryczne. Dlatego w celu wyznaczenia wartości mocy zapotrzebowanej należy się posłużyć zaleceniami np. COBRE „Elektromontać” czy też normą N-SEP 002 lub innymi równoważnymi pozycjami zagranicznym [2].

Według zaleceń COBRE „Elektromontaż” zapotrzebowanie na moc określa wzór:

gdzie:
P1 – moc odbiornika o największym poborze zainstalowanego w mieszkaniu,
P2 – moc zapotrzebowana przypadająca na jedną osobę (przyjmuje się P2=1kW),
M – ilość osób, dla których zaprojektowano mieszkanie.

Przy czym moc P1 odbiornika o największym poborze:
- w przypadku mieszkań z instalacją gazową wynosi P1 = 2÷3,5kW
- w przypadki mieszkań bez instalacji gazowej wynosi P1 = 7÷10kW

Według zaleceń N SEP-E002 moc zapotrzebowaną przez 1 mieszkanie należy przyjmować jako równą:
- dla mieszkań bez centralnego zaopatrzenia w ciepłą wodę

- dla mieszkań z centralnym zaopatrzeniem w ciepłą wodę


Przy ustalaniu mocy zapotrzebowanej mieszkań i szczytowych mocy obliczeniowych budynków mieszkalnych należy odejść od nawyku zbyt szczegółowego ustalania ich wartości, czym jest m.in. uwzględnianie liczby osób, na które planowane jest mieszkanie. Budynek trwa z reguły dłużej niż zamieszkują w nim pierwsi jego mieszkańcy, a kolejni lokatorzy czy właściciele nie powinni być zmuszeni do użytkowania sprzętu elektrycznego o podobnym standardzie jak ich poprzednicy, z okresu gdy instalacja była projektowana [2].

Dlatego najlepszym rozwiązaniem będzie skorzystanie z niemieckiej normy DIN 18015/01, która nie ogranicza użytkownika projektowanej instalacji w wyborze urządzeń, dzięki którym będzie zaspokajać swoje potrzeby bytowe, oraz nie wkracza w szczegóły odnośnie ilości osób w mieszkaniu.

Niemiecka norma DIN 18015/01 różnicuje jedynie fakt czy budynek jest wyposażony w centralne zaopatrzenie w ciepłą wodę czy też nie. Dla budynków jednorodzinnych norma jasno określa zapotrzebowanie na moc, które powinno
wynosić [2]:

– 14,5 kW dla mieszkań z centralnym zaopatrzeniem w ciepłą wodę,

– 34 kW dla mieszkań w których mogą być zastosowane elektryczne podgrzewacze wody o znacznych mocach znamionowych.

Podane wyżej wartości są uzasadnione w następujący sposób. W domach jednorodzinnych z centralnym zaopatrzeniem w ciepłą wodę największe spodziewane długotrwale obciążenie, tj., które trwa dłużej niż 3-4 stałe czasowe przewodów, może wystąpić wyłącznie w przypadkach jednoczesnego korzystania z [2]:

– kuchenki elektrycznej o mocy znamionowej PN równej 12 kW z włączonymi elementami grzejnymi o łącznej mocy 0,75 PN – 9 kW

– pralki elektrycznej - 2,75 kW,

– innych odbiorników (oświetlenia, lodówki, żelazka, odkurzacza, sprzętu RTV i in.) - 2,75 kW.

W mieszkaniach gdzie występuje indywidualne przygotowanie ciepłej wody uzasadnienie największego zużycia jest następujące [2]:

– kuchenka elektryczna o PN = 12 kW, włączona na 0,75 mocy znamionowej - 9 kW,

– przepływowy podgrzewacz wody - 20 kW,

– pralka oraz inne odbiorniki - 5 kW.

Powrót do głównego bloga